..นิราช..ซ.มจันทร์ลั่นทม..
พลอยลำลึก
เมื่ออาทิตย์มิอาจหวนกลับลับขอบฟ้า
ใจนี้พวงหวงหาเจ้าไปแห่งไหน
ฝนก็ตกโปรปรายหดหู่เหลือใจ
ครุ่นคิดในใจ วกวนจนปัญญา
เศร้า.เศร้า..พี่สาวข้างห้องเปิดประตูไว้คอยท่า
นึกว่าไปเที่ยวก็ดี๋ยว เดียวคงกลับมา
ล่วงวันผ่านเวลา มิมีเสียงขวนกระพรวนมา
น้องถูกอุ้ม..แต่ยังดีมีชีวิต ลิขิตฟ้า
กลับสู่ชีวิตอ้อมกอดของมารดา..
ไม่ให้...พี่บอกลาสักคำ...
คนอุ้ม...ใจดำทำเกินไปจริงๆ....
คิดถึงหนูนะ พลอย...ต้องจากกันตลอดกาลแล้ว แค่ไม่ได้ตายจากกัน แต่ก็โดนพรากจากกัน ไม่คิดเลยว่าจะเสียใจได้ขนาดนี้ ไม่แปลกใจเลยที่เห็นใบประกาศแมวหายเต็มไปหมด..
แม่หูนคงเศร้าแบบนี้ ตอนหนูไม่อยู่ห้อง..มีตุ๊กตาของที่เอาให้หนู..แต่หนูไม่เล่นเลย..พี่จะเก็บไว้ดู...ขอบใจหนูมากๆ ตอนติดโควิสถ้าไม่มีหนู คงจะซึมเศร้ามากกว่านี้..
ใจจริงก็กลัวหนูติดแต่ไม่รู้จะเอาหนูไปฝากใครดูได้...ไม่มีเสียงกระพรวนที่คอยหลอกหลอนให้มาเปิดประตูให้แล้ว...พี่สาวห้องใกล้ๆ ก็เปิดประตูรอหนูตั้งหลายวัน...ไม่กลับบ้านเป็นปีไม่รู้จากฝากใครดูหนูกลัวไม่ไดกินข้าวแล้วก็กลัวแบบนี้ด้วย...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น