พลอยใสในวันฟ้าขุ่น

 ..นิราช..ซ.มจันทร์ลั่นทม..

พลอยลำลึก

    เมื่ออาทิตย์มิอาจหวนกลับลับขอบฟ้า

ใจนี้พวงหวงหาเจ้าไปแห่งไหน

    ฝนก็ตกโปรปรายหดหู่เหลือใจ

ครุ่นคิดในใจ วกวนจนปัญญา

  เศร้า.เศร้า..พี่สาวข้างห้องเปิดประตูไว้คอยท่า  

นึกว่าไปเที่ยวก็ดี๋ยว เดียวคงกลับมา

    ล่วงวันผ่านเวลา มิมีเสียงขวนกระพรวนมา

น้องถูกอุ้ม..แต่ยังดีมีชีวิต ลิขิตฟ้า

      กลับสู่ชีวิตอ้อมกอดของมารดา..

       ไม่ให้...พี่บอกลาสักคำ...

          คนอุ้ม...ใจดำทำเกินไปจริงๆ....

คิดถึงหนูนะ พลอย...ต้องจากกันตลอดกาลแล้ว แค่ไม่ได้ตายจากกัน แต่ก็โดนพรากจากกัน  ไม่คิดเลยว่าจะเสียใจได้ขนาดนี้  ไม่แปลกใจเลยที่เห็นใบประกาศแมวหายเต็มไปหมด..

แม่หูนคงเศร้าแบบนี้ ตอนหนูไม่อยู่ห้อง..มีตุ๊กตาของที่เอาให้หนู..แต่หนูไม่เล่นเลย..พี่จะเก็บไว้ดู...ขอบใจหนูมากๆ ตอนติดโควิสถ้าไม่มีหนู คงจะซึมเศร้ามากกว่านี้..

ใจจริงก็กลัวหนูติดแต่ไม่รู้จะเอาหนูไปฝากใครดูได้...ไม่มีเสียงกระพรวนที่คอยหลอกหลอนให้มาเปิดประตูให้แล้ว...พี่สาวห้องใกล้ๆ ก็เปิดประตูรอหนูตั้งหลายวัน...ไม่กลับบ้านเป็นปีไม่รู้จากฝากใครดูหนูกลัวไม่ไดกินข้าวแล้วก็กลัวแบบนี้ด้วย...